Do dem’ a perfia

De Cancioneros Musicales Españoles
Saltar a: navegación, buscar


FICHA DE LA OBRA

Observación General

Índice de autoridades:

  • Do dem’ a perfia
  • Cantigas de Santa María
  • Cantigas de Alfonso X el Sabio
  • Cantiga 285
  • Cancionero Cortesano
  • Siglo XIII

Autor del texto

La autoría no esta clara. Ver observación en Cantigas de Santa María

Autor música:

La autoría no esta clara. Ver observación en Cantigas de Santa María

Voces:

1

Cancioneros:

Data:

Segunda mitad siglo XIII

Referencias:

TEXTO

Do dém' a perfía
nona tóll' outra cousa come Santa María.
Dest' un fremoso miragre vos quér' éu óra contar
que por ũa monja fazer quis a Santa Reínna,
que, per com' éu aprendí, éra de mui bon semellar
e de fremoso parecer e apósta mininna;
e gran crerizía
e grand' ordinnamento esta dona avía,
e demais sabía
amar mais d' outra cousa a Virgen que nos guía.
Do dém' a perfía...

Sen tod' esto de linnage muit' alt' éra, e mellor
falava d' outra mollér. E por aquesto a essa
fillou por sa companneira e por sa aguardador,
porque muito a preçava de sen, a abadessa;
e u quér que ía
ja mais aquela monja nunca de si partía,
ante a metía
en todo-los séus feitos cada que os fazía.
Do dém' a perfía...

Un sobrinn' est' abadessa aví', a que mui gran ben
quería, que éra menínn' e apóst' e fremoso.
Este, des que viu a monja, quis-lle mellor d' outra ren,
e en guisar que a ouvésse foi tan aguçoso,
que non éra día
que ll' el muitas vegadas sa coita non dizía
e lle prometía
que se con el se fosse, con ela casaría.
Do dém' a perfía...

E demais que grand' erdade lle daría e aver
e a terría sempr' onrrada, rica e viçosa,
e que nunca del pesar recebería, mais prazer.
E tanto lle diss' aquesto, que ela saborosa
foi e d' alegría
lle jurou en sas mãos que con ele s' iría
e que leixaría
lóg' aquel mõesteiro, u al non avería.
Do dém' a perfía...

Essa noit' aquela monja todas sas cousas guisou
por se con séu amigo ir; mais en ũa capéla
da Virgen Santa Marí' ant' o altar s' agẽollou,
chorand' ant' ũa sa omagen que éra mui béla,
e se ll' espedía.
Mas quando foi na pórta, per ela non podía
saír, ca viía
deant' a magestade que ll' a pórta choía.
Do dém' a perfía...

Desto foi tan espantada e ouve pavor atal,
que se foi quanto ir mais pode ao dormidoiro.
Mai la Virgen grorïosa, Reínna esperital,
fezo que a el essa noite enganou agoiro,
e foi-se sa vía,
maldizendo quen nunca por mollér creería.
E ela jazía
coitada en séu leito, que per ren non durmía.
Do dém' a perfía...

Outro día gran mannãa, atanto que a luz viu,
a abadessa se levou e a monja con ela.
E lóg' aquel séu amigo vẽo, que ll' arreferiu
como non saiu a ele, de que mui gran querela
sempr' aver devía;
mas ela lle jurava que mui mal se sentía,
pero todavía,
quando vẽéss' a noite, que pera el ir-s-ía.
Do dém' a perfía...

Pois vẽo a outra noite, como na primeira fez
e por ir-s' ende sa carreira foi aa eigreja;
e quando s' ên quis saír, a Virgen santa do bon prez
parou-se-ll' en cruz ena pórta e disse: “Non seja
que tan gran folía
faças contra méu Fillo nen tan grand' ousadía,
ca éu non sería
tẽuda de rogar-lle por ti, nen m' oïría.”
Do dém' a perfía...

A monja con mui gran coita de con séu amigo s' ir,
macar de noit' aa igreja foi; na magestade
sól mentes non quis tẽer, ante foi a pórta abrir
e saiu per ela e foi-se. E fez i maldade;
mais muit' ên prazía
a aquel séu amigo, e ben a recebía
e lógo tragía
un palafrên mui branco en que a el subía.
Do dém' a perfía...

Poi-la levou a sa térra e con ela juras pres,
mui ben ll' ouve comprid' aquelo que lle convẽéra;
aínda mui mais lle déu, que ante que passass' un mes
a fez sennor de sa erdade, mais ca ll' el disséra.
E ela vivía
a mais viçosa dona que viver podería,
e quanto quería
tod' aquel séu amigo lle dava e compría.
Do dém' a perfía...

Assí ambos estevéron viçosos a séu talán,
e Déus sofreu que ouvéssen fillos muitos e fillas
mui grandes e mui fremosos. Mas a Virgen, que mui gran
pesar ouve daqueste feito, fez i maravillas,
que aparecía
a ela en dormindo e mal a reprendía
dizendo: “Sandía,
e como começaste atán gran bavequía
Do dém' a perfía...

En leixar téu mõesteiro u vivías, com' éu sei,
mui ben e muit' onrradamente, e ir ta carreira
e desdennares a mi e a méu Fill', o santo Rei,
e non averes vergonna en niũa maneira?
Por est' éu terría
por ben que te tornasses pera a ta mongía,
e éu guisaría
lógo con Déus, méu Fillo, que te perdõaría.”
Do dém' a perfía...

A dona daqueste sonno foi espantada assí
que tremendo muit' e chorando diss' a séu marido
toda a visôn que vira. E per quant' éu aprendí,
quiso Déus que da sa graça foss' ele ben comprido,
e o que ll' oía
todo llo outorgava; e dela se partía
e d' outr' abadía
religïôn fillava, en que a Déus servía.
Do dém' a perfía...

MEDIATECA

Partituras

Midis

Discografía:

Enlaces:

Audios resaltados

Otros Audios

Videos resaltados:

Otros Videos: