Ena que Deus pos vertude

De Cancioneros Musicales Españoles
Saltar a: navegación, buscar


FICHA DE LA OBRA

Observación General

Índice de autoridades:

  • Ena que Deus pos vertude
  • Cantigas de Santa María
  • Cantigas de Alfonso X el Sabio
  • Cantiga 331
  • Cancionero Cortesano
  • Siglo XIII

Autor del texto

La autoría no esta clara. Ver observación en Cantigas de Santa María

Autor música:

La autoría no esta clara. Ver observación en Cantigas de Santa María

Voces:

1

Cancioneros:

Data:

Segunda mitad siglo XIII

Referencias:

TEXTO

Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece,
poder á d' enfermidades sãar e toda sandece.

Ca tant' é a sa vertude grande daquesta Reínna,
que o que en ela cree non busc' outra meezinna;
que quant' é o mal chus fórte, tanto o tól mais aginna,
ca a cada door sabe ela quant' i pertẽece.
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

Onde daquest' un miragre en Rocamador avẽo
na sa igreja da Virgen, onde tod' o mund' é chẽo
de sas graças e mercees, e que por nósso ben vẽo
Jesú-Crist' en ela carne fillar con que nos nodrece.
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

Ũa mollér ouv' un fillo que mui mais ca si amava,
boínno dũus doz' anos, e sempre s' en el catava
en com' éra fremosinno, e mil vezes lo beijava
como madr' a fillo beija con que muit' afán padece,
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

E faagava-o tanto quanto faagar podía.
Mais o moç' a pouco tempo dũa gran féver morría;
e o dóo que por ele entôn sa madre fazía,
e contar-vos de com' éra grande, muito mi avorrece.
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

E braadava mui fórte, depenando séus cabelos,
des i os dedos das mãos non quedava de torcê-los,
e outrossí a séus braços non leixava de metê-los,
dizendo: “Sen ti, méu fillo, este mundo m' escurece.”
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

Enquant' a missa disséron, sempre fez aqueste dóo,
dizendo: “Sen ti mui sóa fico, e tu sen mi sóo;
e oi mais jarás so térra ben como jaz téu avóo,
e muit' ei coraçôn fórte que agora non perece.”
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

E pois a missa foi dita, o meninno soterraron,
e a madre come mórta de sobr' ele a tiraron;
e ben assí séus parentes a sa casa a levaron
come a mollér transsida que ni un nembro non mece.
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

Assí jouv' aquela noit', e outro día madurgada
foi veer u soterravan séu fillo a malfadada
[Texto perdido por material raido ] achou e foi tan coitada
que tornou porên sandía; ca muitas vezes contece
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

Que con gran coita o siso pérden os que mui coitados
son. E assí fez aquesta pelos séus maos pecados,
assí que todo-los santos éran ja dela nojados
andando dũus en outros. Mas a que nunca falece,
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

Virgen santa grorïosa, ouve dela pïedade;
e pois foi ena sa casa de Rocamador, verdade
foi assí que atán tóste lle déu lógo sãidade:
ca u chega sa vertude, lógo sen dulta guarece.
Ena que Déus pos vertude grand' e sempr' en ela crece...

MEDIATECA

Partituras

Midis

Discografía:

Enlaces:

Audios resaltados

Otros Audios

Videos resaltados:

Otros Videos: